Έχουν μπλέξει τα …μπούτια τους ο ερασιτεχνικός και ο επαγγελματικός αθλητισμός (μήπως ήρθε η ώρα του διαχωρισμού;)
27 Μαρ 2014 - 16:02 μμ
Αρτελάρης Άγγελος
Την ώρα που ο επαγγελματικός αθλητισμός, δηλαδή το πρωτάθλημα της Α1 κατηγορίας, εξακολουθεί να βρίσκει χορηγίες, έστω με μειωμένα έσοδα συγκριτικά μ’ άλλες εποχές, ο ερασιτεχνικός «φυτοζωεί». Από την Α2 έως και τα τοπικά πρωταθλήματα οι πρόεδροι έχουν περιέλθει σε δεινή οικονομική και ψυχική διάθεση, κάτι που θα επιτείνεται μέρα με την ημέρα. Ποια είναι η επόμενη μέρα του ερασιτεχνικού αθλητισμού;
Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε προς τη συρρίκνωση του αθλητισμού και δη του ερασιτεχνικού. Οδηγούμαστε, αφενός στον «στραγγαλισμό» των παραγόντων που μέχρι σήμερα είχαν διάθεση και χρήματα προκειμένου να συμβάλουν στην ανάπτυξη της περιοχής μέσω του αθλητισμού και αφετέρου, στη δραστική μείωση των συλλόγων ανά πόλη. Το πρώτο, αναντίρρητα, αποτελεί ένα δυσάρεστο γεγονός όχι, όμως, απαραίτητα και του δεύτερο.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η συνεχώς συρρικνωμένη επιχορήγηση που λαμβάνει η ΕΟΚ, σε συνδυασμό με τη διαφάνεια στις οικονομικές συναλλαγές – άρα και τη φορολόγηση αυτών – που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση, ωθεί τον αθλητισμό προς μία και μοναδική κατεύθυνση: τον άμεσο διαχωρισμό του επαγγελματικού και του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Την κατάργηση των διαφόρων «μορφωμάτων» που παρατηρούνται, όπως το ΤΑΚ και τον πλήρη διαχωρισμό των δύο εννοιών. Δεν είναι δυνατό να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι ο ερασιτεχνικός και ο επαγγελματικός αθλητισμός.
Το ερώτημα, εν τούτοις, που τίθεται είναι ποια η διαφορά του ενός και του άλλου. Αφελής, τουλάχιστον, είναι η επισήμανση ορισμένων ότι στον μεν επαγγελματικό αθλητισμό διακινούνται περισσότερα χρήματα σε παίκτες και προπονητές και στο δε ερασιτεχνικό σαφώς λιγότερα. Ή στον μεν πρώτο κόβονται τιμολόγια και στο δε δεύτερο αποδείξεις. Ή στο μεν πρώτο το καθημερινό πρόγραμμα είναι βαρύ και στο δε δεύτερο χαλαρό. Ή εν τέλει, στον επαγγελματικό αθλητισμό αγωνίζονται επαγγελματίες και στο δε δεύτερο ερασιτέχνες. Δυστυχώς, επικρατεί σύγχυση στους δύο όρους.
Όταν αναφερόμαστε σε επαγγελματικό πρωτάθλημα, τουτέστιν σε ΚΑΕ, εννοούμε ότι δημιουργούνται εταιρίες που λειτουργούν εντός μιας ελεύθερης αγοράς. Εν ολίγοις, δύναται αν το θελήσουν οι μεγαλομέτοχοι που είναι οι ιδιοκτήτες του διοικητικού σχήματος, να πληρώσουν αδρά προπονητές και καλαθοσφαιριστές, να μεταβούν στην Ιταλία και την Ελβετία για την καλύτερη προετοιμασία, να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια και οιονδήποτε κόστος με στόχο τον πρωταθλητισμό. Πρόκειται για σωματεία που ως πρωταρχικό σκοπό έχουν το κέρδος. Γνωστά όλα αυτά…
Δυστυχώς, όμως τα ίδια, σε μικρότερη βεβαίως κλίμακα, παρατηρούμε και σε ερασιτεχνικά σωματεία, που πρωταγωνιστούν ακόμα και στις τοπικές κατηγορίες. Πάρτε για παράδειγμα το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ, που τα τελευταία χρόνια είναι ισχυρότατο και οι ομάδες που λαμβάνουν το εισιτήριο της ανόδου στην εθνική κατηγορία πρωταγωνιστούν. Ο προϋπολογισμός ενός τέτοιου συλλόγου δύναται να ξεπεράσει και τα 30.000 ευρώ. Κάθε μήνα, δηλαδή, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, είτε από χορηγίες και διαφημίσεις, είτε από ιδία χρήματα, τροφοδοτούν το ερασιτεχνικό σωματείο με περισσότερα από 3.000 ευρώ, που πηγαίνουν για πληρωμές παικτών, προπονητών κλπ. Και η ερώτηση είναι απλή: Το εν λόγω σωματείο είναι ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό; Ο αθλητής που λαμβάνει για τα 500αρια και τα 600αρια κάθε μήνα είναι επαγγελματίας ή ερασιτέχνης; Ο προπονητής, στον οποίο καταβάλλονται περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως είναι ή όχι επαγγελματίας; Και εδώ, λοιπόν, παρατηρείται το εξής αντιφατικό θέμα, καθ’ ότι το σωματείο είναι ερασιτεχνικό αλλά οι καλαθοσφαιριστές ή οι προπονητές χαρακτηρίζονται ως επαγγελματίες. Οι τελευταίοι, βεβαίως, πολύ καλά κάνουν τη δουλειά τους και πληρώνονται γι’ αυτή, αλλά αλήθεια το σωματείο έχει δικαίωμα ως ερασιτεχνικό να προσλαμβάνει επαγγελματίες; Αναμφισβήτητα όχι. Και από αυτό το σημείο ξεκινούν όλα τα προβλήματα…
Παρατηρούμε όλα αυτά τα χρόνια ότι προκειμένου οι παράγοντες της μιας ομάδας να μπουν στο …μάτι της όμορης, του ιδίου δήμου, καταφεύγουν σε ενέργειες οι οποίες δημιουργούν προβλήματα στο οικοδόμημα του μπάσκετ αλλά και στο τοπικό. Από την μία, συνάπτουν συνεργασίες με έμπειρους καλαθοσφαιριστές και προπονητές αλλά από την άλλη, τσιγκουνεύονται να καταβάλλουν 20 και 25 ευρώ ανά παιχνίδι σε διαιτητές και κριτές. Από την μία, ζητούν διαρκώς περισσότερα χρήματα από τους δημάρχους για να είναι συνεπείς στις οικονομικές υποχρεώσεις τους και από την άλλη, χρωστούν πολλά μηνιάτικα σε παίκτες και τεχνικούς. Χρήματα, μάλιστα, που αρκετά συχνά «γράφονται στο χιόνι»… Από την μία, διοργανώνουν χορούς και λαχειοφόρες αγορές και από την άλλη λησμονούν να δηλώσουν τα έσοδα στην εφορία. Λειτουργούν, εν ολίγοις, υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς, που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι υπό την ανοχή του κράτους. Αφενός διατηρούν τα οφέλη ενός συλλόγου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και αφετέρου δαπανούν χρήματα για την πληρωμή του προσωπικού. Πως συνάδουν οι δύο ιδιότητες; Άβυσσος η ψυχή του παράγοντα…
Το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι, σίγουρα, μεγάλο και σημαντικό και δεν έχουμε τη δυνατότητα να το αναπτύξουμε μέσα σε λίγες γραμμές. Το ζητούμενο είναι ο πλήρης διαχωρισμός του ερασιτεχνικού και του επαγγελματικού αθλητισμού και του μπάσκετ. Πρέπει να εμπεδώσουμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι άκρως ανταγωνιστικός και έχει ως αποκλειστικό στόχο το κέρδος και τον πρωταθλητισμό. Ο ερασιτεχνικός, από την αντίπερα όχθη, είναι μια παραγωγική διαδικασία, είναι μια διέξοδος από τις μάστιγες της εποχής, είναι ένα συναγωνιστικό παιχνίδι στο οποίο λαμβάνουν μέρος όσοι επιθυμούν και έχουν τις αγωνιστικές και ψυχολογικές δυνατότητες. Ο μεν πρώτος αναζητεί πόρους από την ελεύθερη αγορά ενώ ο δε δεύτερος κυρίως από το κράτος, που οφείλει να το βοηθήσει. Και εν κατακλείδι, η ποιότητα του επαγγελματικού αθλητισμού κρίνεται πρωτίστως από τις επιτυχίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο ενώ η ποιότητα του ερασιτεχνικού από το είδος των γνώσεων, των δεξιοτήτων, το ήθος και της έντασης που προσφέρει. Γι’ αυτό και είναι αναγκαίος, όσο ποτέ άλλοτε, ο διαχωρισμός τους…
Πηγή:http://www.superbasket.gr/permalink/213637.html
Με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε προς τη συρρίκνωση του αθλητισμού και δη του ερασιτεχνικού. Οδηγούμαστε, αφενός στον «στραγγαλισμό» των παραγόντων που μέχρι σήμερα είχαν διάθεση και χρήματα προκειμένου να συμβάλουν στην ανάπτυξη της περιοχής μέσω του αθλητισμού και αφετέρου, στη δραστική μείωση των συλλόγων ανά πόλη. Το πρώτο, αναντίρρητα, αποτελεί ένα δυσάρεστο γεγονός όχι, όμως, απαραίτητα και του δεύτερο.
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η συνεχώς συρρικνωμένη επιχορήγηση που λαμβάνει η ΕΟΚ, σε συνδυασμό με τη διαφάνεια στις οικονομικές συναλλαγές – άρα και τη φορολόγηση αυτών – που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση, ωθεί τον αθλητισμό προς μία και μοναδική κατεύθυνση: τον άμεσο διαχωρισμό του επαγγελματικού και του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Την κατάργηση των διαφόρων «μορφωμάτων» που παρατηρούνται, όπως το ΤΑΚ και τον πλήρη διαχωρισμό των δύο εννοιών. Δεν είναι δυνατό να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι ο ερασιτεχνικός και ο επαγγελματικός αθλητισμός.
Το ερώτημα, εν τούτοις, που τίθεται είναι ποια η διαφορά του ενός και του άλλου. Αφελής, τουλάχιστον, είναι η επισήμανση ορισμένων ότι στον μεν επαγγελματικό αθλητισμό διακινούνται περισσότερα χρήματα σε παίκτες και προπονητές και στο δε ερασιτεχνικό σαφώς λιγότερα. Ή στον μεν πρώτο κόβονται τιμολόγια και στο δε δεύτερο αποδείξεις. Ή στο μεν πρώτο το καθημερινό πρόγραμμα είναι βαρύ και στο δε δεύτερο χαλαρό. Ή εν τέλει, στον επαγγελματικό αθλητισμό αγωνίζονται επαγγελματίες και στο δε δεύτερο ερασιτέχνες. Δυστυχώς, επικρατεί σύγχυση στους δύο όρους.
Όταν αναφερόμαστε σε επαγγελματικό πρωτάθλημα, τουτέστιν σε ΚΑΕ, εννοούμε ότι δημιουργούνται εταιρίες που λειτουργούν εντός μιας ελεύθερης αγοράς. Εν ολίγοις, δύναται αν το θελήσουν οι μεγαλομέτοχοι που είναι οι ιδιοκτήτες του διοικητικού σχήματος, να πληρώσουν αδρά προπονητές και καλαθοσφαιριστές, να μεταβούν στην Ιταλία και την Ελβετία για την καλύτερη προετοιμασία, να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια και οιονδήποτε κόστος με στόχο τον πρωταθλητισμό. Πρόκειται για σωματεία που ως πρωταρχικό σκοπό έχουν το κέρδος. Γνωστά όλα αυτά…
Δυστυχώς, όμως τα ίδια, σε μικρότερη βεβαίως κλίμακα, παρατηρούμε και σε ερασιτεχνικά σωματεία, που πρωταγωνιστούν ακόμα και στις τοπικές κατηγορίες. Πάρτε για παράδειγμα το πρωτάθλημα της ΕΣΚΑ, που τα τελευταία χρόνια είναι ισχυρότατο και οι ομάδες που λαμβάνουν το εισιτήριο της ανόδου στην εθνική κατηγορία πρωταγωνιστούν. Ο προϋπολογισμός ενός τέτοιου συλλόγου δύναται να ξεπεράσει και τα 30.000 ευρώ. Κάθε μήνα, δηλαδή, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου, είτε από χορηγίες και διαφημίσεις, είτε από ιδία χρήματα, τροφοδοτούν το ερασιτεχνικό σωματείο με περισσότερα από 3.000 ευρώ, που πηγαίνουν για πληρωμές παικτών, προπονητών κλπ. Και η ερώτηση είναι απλή: Το εν λόγω σωματείο είναι ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό; Ο αθλητής που λαμβάνει για τα 500αρια και τα 600αρια κάθε μήνα είναι επαγγελματίας ή ερασιτέχνης; Ο προπονητής, στον οποίο καταβάλλονται περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως είναι ή όχι επαγγελματίας; Και εδώ, λοιπόν, παρατηρείται το εξής αντιφατικό θέμα, καθ’ ότι το σωματείο είναι ερασιτεχνικό αλλά οι καλαθοσφαιριστές ή οι προπονητές χαρακτηρίζονται ως επαγγελματίες. Οι τελευταίοι, βεβαίως, πολύ καλά κάνουν τη δουλειά τους και πληρώνονται γι’ αυτή, αλλά αλήθεια το σωματείο έχει δικαίωμα ως ερασιτεχνικό να προσλαμβάνει επαγγελματίες; Αναμφισβήτητα όχι. Και από αυτό το σημείο ξεκινούν όλα τα προβλήματα…
Παρατηρούμε όλα αυτά τα χρόνια ότι προκειμένου οι παράγοντες της μιας ομάδας να μπουν στο …μάτι της όμορης, του ιδίου δήμου, καταφεύγουν σε ενέργειες οι οποίες δημιουργούν προβλήματα στο οικοδόμημα του μπάσκετ αλλά και στο τοπικό. Από την μία, συνάπτουν συνεργασίες με έμπειρους καλαθοσφαιριστές και προπονητές αλλά από την άλλη, τσιγκουνεύονται να καταβάλλουν 20 και 25 ευρώ ανά παιχνίδι σε διαιτητές και κριτές. Από την μία, ζητούν διαρκώς περισσότερα χρήματα από τους δημάρχους για να είναι συνεπείς στις οικονομικές υποχρεώσεις τους και από την άλλη, χρωστούν πολλά μηνιάτικα σε παίκτες και τεχνικούς. Χρήματα, μάλιστα, που αρκετά συχνά «γράφονται στο χιόνι»… Από την μία, διοργανώνουν χορούς και λαχειοφόρες αγορές και από την άλλη λησμονούν να δηλώσουν τα έσοδα στην εφορία. Λειτουργούν, εν ολίγοις, υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς, που έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι υπό την ανοχή του κράτους. Αφενός διατηρούν τα οφέλη ενός συλλόγου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και αφετέρου δαπανούν χρήματα για την πληρωμή του προσωπικού. Πως συνάδουν οι δύο ιδιότητες; Άβυσσος η ψυχή του παράγοντα…
Το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι, σίγουρα, μεγάλο και σημαντικό και δεν έχουμε τη δυνατότητα να το αναπτύξουμε μέσα σε λίγες γραμμές. Το ζητούμενο είναι ο πλήρης διαχωρισμός του ερασιτεχνικού και του επαγγελματικού αθλητισμού και του μπάσκετ. Πρέπει να εμπεδώσουμε κάποια στιγμή στην Ελλάδα ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι άκρως ανταγωνιστικός και έχει ως αποκλειστικό στόχο το κέρδος και τον πρωταθλητισμό. Ο ερασιτεχνικός, από την αντίπερα όχθη, είναι μια παραγωγική διαδικασία, είναι μια διέξοδος από τις μάστιγες της εποχής, είναι ένα συναγωνιστικό παιχνίδι στο οποίο λαμβάνουν μέρος όσοι επιθυμούν και έχουν τις αγωνιστικές και ψυχολογικές δυνατότητες. Ο μεν πρώτος αναζητεί πόρους από την ελεύθερη αγορά ενώ ο δε δεύτερος κυρίως από το κράτος, που οφείλει να το βοηθήσει. Και εν κατακλείδι, η ποιότητα του επαγγελματικού αθλητισμού κρίνεται πρωτίστως από τις επιτυχίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο ενώ η ποιότητα του ερασιτεχνικού από το είδος των γνώσεων, των δεξιοτήτων, το ήθος και της έντασης που προσφέρει. Γι’ αυτό και είναι αναγκαίος, όσο ποτέ άλλοτε, ο διαχωρισμός τους…
Πηγή:http://www.superbasket.gr/permalink/213637.html
