Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε τον πρώτο γύρο της Σούπερ Λίγκας με ένα πρωτοφανές 15 στα 15 (14 στα 14 στο χορτάρι και ένα στα χαρτιά) και με ρεκόρ στα υπέρ του πέναλτι.
O καλύτερος νέος Έλληνας ποδοσφαιριστής αν μείνει λίγο ακόμα στη Σούπερ Λίγκα, o Κώστας Φορτούνης, θα εξελιχθεί σε εξπέρ των καταδύσεων και το 2015 μας αφήνει σε σκοτεινότερο σημείο από εκείνο που μας προϋπάντησε.
Ζούμε στην εποχή ενός ολοκληρωτικού ποδοσφαιρικού καθεστώτος. Το άσπρο γίνεται μαύρο, η αμφισβήτηση χαρακτηρίζεται φθόνος, ο φόβος κρατάει στόματα κλειστά. Αν με ρωτούσατε ποια θεωρώ την πιο χαρακτηριστική στιγμή για το ποδόσφαιρο της χώρας μέσα στη χρονιά που σχεδόν ολοκληρώθηκε, θα σας έλεγα την απόλυση του Αλέξη Σπυρόπουλου από τον ΟΤΕ - TV!
Μια ιστορία που δείχνει πολύ περισσότερο και από το σταλινικό ρεκόρ, τη νοοτροπία του συστήματος. Δεν του αρκεί η δεδομένη αγωνιστική υπεροχή της ομάδας. Όχι. Όπως κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, έτσι και το συγκεκριμένο, θέλει να κάνει επίδειξη δύναμης. Θέλει να πνίξει κάθε αντίθετη φωνή, θέλει να καταστήσει ξεκάθαρο πως ελέγχει τα πάντα και πως μπορεί να αναγκάσει ακόμα και έναν οργανισμό όπως ο ΟΤΕ να απολύσει ένα δημοσιογράφο του βεληνεκούς του Σπυρόπουλου. Και με αυτόν τον τρόπο να υποχρεώσει όσους ενοχλητικούς συνεχίσουν να φωνάζουν, να το σκεφτούν δυο και τρεις φορές.
Κάπως έτσι δημιουργείται το κλίμα, μέσα στο οποίο ο διαιτητής που θα κληθεί να σφυρίξει Ολυμπιακό ζει το προσωπικό του δράμα (όπως άριστα περιέγραψε στο χθεσινό του άρθρο ο Σπυρόπουλος) και ο δημοσιογράφος που περιγράφει τους ερυθρόλευκους, είτε ευχαριστεί τη Nova που δεν επιτρέπει τον σχολιασμό των επίμαχων φάσεων (εφόσον εργάζεται εκεί), είτε βλαστημά τον ΟΤΕ που τον επιτρέπει μεν, με την απειλή της απόλυσης πάνω από το κεφάλι του δε.
Να σας πω την αλήθεια, νομίζω ότι στο σημείο που έχουμε φτάσει, αν η χρονιά ολοκληρωνόταν με 30 στα 30 για τον Ολυμπιακό, θα έκανε καλό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα ήταν ιστορική ξεφτίλα που του αξίζει. Και θα φανέρωνε επίσης, ακόμη περισσότερο, κάτι που ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται: Το άγχος τους.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, συνήθως γίνονται ακόμη πιο απόλυτα, σκληρά και απάνθρωπα, λίγο πριν πέσουν. Επειδή συναισθάνονται το κακό που έρχεται, υιοθετούν μια αλαζονική στάση, προκειμένου να πείσουν τους καταπιεσμένους ότι παραμένουν πανίσχυρα και καλά θα κάνουν (οι καταπιεσμένοι), να μην σκέφτονται «επαναστάσεις», ανατροπές και άλλα χαζά. Οι πιο προσεκτικοί βέβαια, μπορούν να δουν τον ιδρώτα που έχει αρχίζει να σχηματίζεται στο μέτωπο του «ηγεμόνα».
Σε αυτό το σημείο πιστεύω (ή ίσως ελπίζω) ότι βρισκόμαστε τώρα. Στο σημείο που το καθεστώς ζει τη φαινομενική ακμή του, χαίρεται και καμαρώνει με τη μετατροπή του σε μια στυγνή δικτατορία, επιδεικνύει κάθε εβδομάδα και με μεγαλύτερη μανία την κυριαρχία του σε όλα τα επίπεδα, αλλά κατά βάθος ζει κάθε μέρα με το φόβο. Όχι μόνο της πτώσης. Μα των παρελκόμενών της.
Αν κάτι μας έχει διδάξει η ιστορία για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα βλέπετε, είναι ότι σχεδόν πάντα πέφτουν με πάταγο. Και σχεδόν ποτέ δεν τελειώνουν με καλό τρόπο εμπνευστές τους.
Κείμενο του Κ. Κεφαλογιάννη στο sdna.gr
Δυστυχως δεν υπηρχε ιντερνετ για να δουμε τι θα γραφανε οι ιδιοι καλαμαραδες, οταν ο Βαρδινογιαννης κυκλοφορουσε με κουμπουρια χτιζοντας το δικο του καθεστως (θυμαμαι ενα αγωνα κυπελλου με 4 πεναλτι γα να νικησει το γαυρο) ή οταν η ΑΕΚ πεταγε δακρυγονα στη Φιλαδελφεια. Αναλογα το που ανηκει αφεντικο γραφει και ο γραφιας. Δεν μας πειθει κανεις τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εσυ κατάλαβες γιατί το έβαλαν εγώ είμαι ψηφοφόρος του Αδωνι. Και κάτι ακόμα. Το δακρυγόνο το εριξε η Αστυνομία. Μεσα ήμουν στη σκεπαστή.
Διαγραφή